Op facebook roept een vriendin – of nouja, vriendin, in de wereld van facebook valt zelfs de meest vage kennis die je nooit in levenden lijve hebt ontmoet al onder de term ‘friend’, en inderdaad, deze dame ken ik alleen omdat we dezelfde achternaam hebben en vermoedelijk dezelfde wortels in het Noord-Oosten van Marokko, al is dat een uitgestrekt gebied en is de familie zo groot, dat zelfs mijn eigen oma toen ik het haar ooit vroeg, nauwelijks kon vertellen hoeveel kinderen-kleinkinderen-achterkleinkinderen ze had voortgebracht en volstond met een eenvoudig ‘souqs… souqs…’

Maar goed, die ‘vriendin’ dus, roept op facebook moslims op – ze is namelijk een nogal uitgesproken moslima, sterker nog, ze heeft een tijdlang met haar twee zussen een tv-programma gemaakt waarin het drietal als giechelende nonnetjes het Nederland waar ze nota bene zelf waren opgegroeid, ‘verkenden’ vanuit hun rol van moslima, of wat de bedoeling ook mocht wezen, en sindsdien gaan ze als Bekende Nederlanders door het leven, met als hoogtepunt de tv-uitzending waarin ze hun drammerige interview-technieken tevergeefs loslieten op Hans Teeuwen, die hen vervolgens zo’n verschrikkelijke veeg uit de pan gaf, dat de scène bekroond werd tot tv-moment van het jaar, 2008 geloof ik, maar het kan ook 2007 zijn geweest, ik zal verder geen namen en data noemen.

Enfin, die ‘vriendin’ dus roept op donderdag 21 januari via facebook moslims op om zoveel mogelijk geld bij elkaar te brengen voor Haïti, zodat genoemde ‘vriendin’ ’s avonds, tijdens de speciale tv-uitzending Nederland Helpt Haïti een cheque van liefst één miljoen euro kan laten zien namens De Moslims In Nederland.

Nobel? Mijn eerste gedachte is: hoezo zou je als moslim geld storten? Dat kun je toch ook gewoon als mens doen? Waarom moeten die djellaba’s en hoofddoeken zich nu weer zonodig afzonderen van de rest van de maatschappij, het is toch allemaal al erg genoeg? En wat een superieure zelfingenomenheid klinkt er niet in zo’n oproep door! Wij, moslims, zijn zo nobel dat we wel even een miljoen bij elkaar leggen…

Ik wil al bijna reageren, maar weet me in te houden. Wat heeft het voor zin bij iemand die je toch nauwelijks kent? Bovendien, er wordt al zoveel gereageerd, ben ik nou ook al besmet met dat reaguurdersvirus dat inmiddels epidemische vormen begint aan te nemen?

’s Avonds, omdat ik me niet zo lekker voel en verder toch nergens toe kom, schakel ik in op de live-uitzending Nederland Helpt Haïti, in een van tevoren al van cynische walging doortrokken stemming. Ik ga me eens lekker een avondje ergeren aan al die narcistische vrijgevigheid van mijn landgenoten.

Er weerklinkt een Richard-Kleiderman-achtige pianopartij, en daar staan Guus Meeuwis (kedeng-kedeng) en Jörgen Raymann naast elkaar achter microfoons. Raymann trekt zo’n door en door ernstige kop, dat ik ervan in de lach schiet: komieken die ook eens serieus proberen te doen, het is een meelijwekkend gezicht.

Maar verrek, ze zingen, merk ik nu, wel mooi een nummer van André Hazes, Geef mij nu je angst. Wat zullen we nou krijgen, ik raak toch godverdomme niet ontroerd? Niet nu al?

Het lied is afgelopen en terwijl het applaus nog doorklinkt verschijnen de drie presentatoren in beeld: Linda de Mol is natuurlijk de belichaming van dit soort tv-toestanden, dus haar aanwezigheid mag niet verbazen, en Beau van Erven Dorens laat zich tegenwoordig voor alles wat hem maar wordt aangeboden inhuren, maar: wat doet Jeroen Pauw daar?

Recentelijk nog zag ik een oud interview van Theo van Gogh met Pauw, waarin hij zei: ‘Ik heb het idee dat ik volstrekt niet deug.’ En hij lichtte verder toe: ‘Ik geef nooit wat, bijvoorbeeld. Ik heb nog nooit aan Greenpeace, Amnesty International, ik noem maar wat, iets gegeven.’

En dat staat dan nu prominent televisie-kijkend Nederland op te roepen om geld te geven voor Haïti! Je moet wel heel veel schaamteloos lef hebben om je aan zo’n – o heerlijk, kan ik dat woord eindelijk eens gebruiken – gotspe te bezondigen.

Maar Pauw zei in dat interview met Van Gogh ook: ‘Ik zou willen dat ik een beter mens was.’ Eerlijk is eerlijk. En hij leek het nog te menen ook. Dus misschien zijn we eigenlijk getuige van iets heel moois: Jeroen Pauw die live on tv bezig is een beter mens te worden…

Over betere mensen gesproken: daar ontwaar ik ineens Geert Wilders in het belpanel, broederlijk gezeten naast Mark Rutte en Wouter Bos. Nu is het toch wel even jammer dat die Moslims Met Hun Miljoen maar niet in beeld komen. Maar hoezo zit Wilders daar? Was ontwikkelingshulp volgens hem niet ‘een linkse hobby’, een kwestie van ‘miljarden’ die in een ‘bodemloze put’ gestort werden? Nee, hier wil geen enkele verzachtende omstandigheid in mij opkomen, dit is een onvergeeflijke campagnestunt, een zeldzaam staaltje extreme hypocrisie.

Zo kijk ik verder, voortdurend wankelend tussen chagrijnig cynisme en een bestraffende vorm van vergoeilijking: wat loop je nou te kankeren, Ouariachi, jij was toch links, jij was toch voor solidariteit? Ja, maar ja, als ik dan Balkenende hoor zeggen dat we ‘met z’n allen solidair moeten zijn’, dan… Nou en? Als Balkenende’s verschijning mensen over de streep kan trekken om een tientje over te maken zodat er straks iemand te vreten en te zuipen heeft daar in Haïti, dan wordt het Balkenende-middel toch geheiligd door het goede Haïti-doel? En als een meid van Halal een paar moslims die misschien niets van plan waren te geven, toch weet over te halen om geld te storten, wat kan jou het dan schelen dat ze dat als moslim doen? En als de talloze PVV-stemmers een keertje inzien dat ontwikkelingshulp niet alleen maar ‘pappen en nathouden van onze belastingcenten’ is, maar dat zelfs hun rechtlijnige leider een zacht kantje heeft, dan is dat toch mooi meegenomen?

Voordat mijn cynische cipier mijn twijfels terug in hun cel dwingt, maak ik een bedragje over op giro 555. Net op tijd, want als ongeveer een uur later het eindbedrag bekend is gemaakt en de aftiteling begint, zie ik met tevreden walging hoe minister Koenders net iets te gretig zijn hand om Linda de Mols middel kromt, haar vervolgens naar zich toetrekt, en voor het oog van de camera’s voor de tweede keer in twee minuten drie ongetwijfeld net iets te lang durende, en net iets te dicht bij de mond geplaatste zoenen geeft.

Het valt niet mee om een beter mens te worden…