Shira Keller vandaag, in een interview op Hebban.nl: “Iemand (Jamal Ouariachi) betoogde laatst dat de onderwaardering van vrouwelijke schrijvers met het geringere pagina-aantal van hun boeken te maken zou hebben, en dat dunne boeken een gebrek aan ambitie verraden. Dat vind ik complete bullshit.”

Ach Shira toch, dat jij, wier werk ik zo bewonder – je weet hoe lyrisch ik ben over jouw dunne prachtroman M.! – , ja, dat jij nu ook al mee kwaakt in dat koor van quasi-feministen die niet kunnen lezen. Ik schreef in Vrij Nederland het volgende over vrouwelijke auteurs: “Kwaliteit in overvloed, zonder meer, maar een goed boek is nog niet hetzelfde als een opvallend boek. En opvallen, daar draait het om in een literair landschap waar elk jaar weer honderden nieuwe titels aan de horizon verschijnen.”

En dat dan niet als mijn persoonlijke opvatting, maar als mogelijke verklaring voor het relatief geringe aantal vrouwen op long- en shortlists van literaire prijzen, en in de recensies.

En ik noemde omvang als een van de vele aspecten die maken dat een boek meer of minder opvalt. De grapjes in de trant van “Jamal Ouariachi vindt dikke boeken beter dan dunne boeken” heb ik sindsdien in groten getale voorbij zien komen. En genegeerd, want te stupide en flauw om aandacht aan te besteden.

Ach, wat moet ik er ook van zeggen? Mij rest slechts een melancholiek uitgesproken: “Et tu, Brute?”