Grasduinend in een doos met oude troep kwam ik bovenstaand plectrum tegen, van de bassist van Therapy?. (Kent u niet? Hier een persoonlijke favoriet. Zet speaker op 11.)

1. Beelden doemen op: de Melkweg, ergens rond het jaar 2000. Denken: leuk, er is nog ruimte vooraan, vlak voor het podium. Na 3 nummers en 27 schoenen van stagedivers op je hoofd vaststellen dat je bril onherstelbaar beschadigd is. Verslagen de rest van het concert vanaf de zijlijn aanschouwen, met een vreemd, lachspiegelachtig zicht door voornoemde bril. Schrale troost: dat plectrum.

2. Vragen doemen op: waarom hebben zoveel muzikanten hun eigen plectra, terwijl er zo weinig (geen?) schrijvers zijn die hun eigen vulpen hebben? Mijn model pen heet “Hommage à Frédéric Chopin”, terwijl ik toch echt vrij zeker weet dat Chopin nooit een noot schreef met een Mont Blanc Meisterstück. Fake, framing, marketing, gelul. En toch ben ik jaloers. Toegegeven, bij de presentatie van Een honger werden Een-honger-luciferdoosjes uitgedeeld. Maar een eigen pen, ja, goddank, er is nog wat om van te dromen…