Deze week ben ik elke nacht een paar minuutjes te horen in VPRO’s Nooit Meer Slapen om een kort verhaal voor te dragen, geïnspireerd door de actualiteit. Elke werknacht na het journaal van 01:00 uur, op Radio 1. Na de uitzending vindt u het verhaal hier terug.

Elitair
Ik woon in Amsterdam, om de hoek van de grachtengordel. Veel van mijn vrienden zijn hoogopgeleid, zijn werkzaam in de culturele sector. En toch, toch is het slechts met de grootste omzichtigheid dat ik mensen durf te vertellen over het leesclubje waar ik sinds een maand of twee deel van uitmaak, onder leiding van mijn vroegere leraar Oud-Grieks, elke donderdag, eind van de middag, borreltje erbij. Momenteel lezen we de Odyssee van Homerus. In het Grieks, ja.

Iedereen die ik hierover vertel vindt dit van een stuitend elitarisme. En elitair zijn in 2016 is ongeveer even erg als het was om communist te zijn in de Verenigde Staten van de jaren vijftig, tijdens de heksenjachten van senator McCarthy.

Elite suggereert ontoegankelijkheid, exclusiviteit, maar iedereen die wil, kan gewoon een kaartje voor het theater kopen, voor het concertgebouw, voor het museum. Iedereen kan een boek lezen of zich opgeven voor een cursus Oud-Grieks. Maar voor al die dingen moet je wel een beetje je best doen, het lef tonen om je grenzen te verleggen. Veel makkelijker is het om te zwelgen in je beperkingen.

Gelukkig is het sinds onze nieuwe Bevrijdingsdag, 6 mei 2002, hartstikke oké om te spugen op de linkse grachtengordel-elite. Onze minister-president danste afgelopen weekend Me So Horny tijdens een concert van De Toppers in die eeuwige jacht van de politicus op stemmen, ongeacht van wie, als een hoer voor wie elke klant gelijk is als hij maar betaalt. Juichend viert Mark Rutte de dood van de elite.

En daarmee krijgt het bijna iets illegaals, zoals ik hier zit te preken voor eigen parochie, in een veel te elitair radioprogramma, heimelijk weggestopt na middernacht, arbeidsvitaminen voor slapeloze intellectuelen. Landgenoten, U luistert naar Radio Oranje.