Nooit meer slapen: 5. Opsluiten
Deze week ben ik elke nacht een paar minuutjes te horen in VPRO’s Nooit Meer Slapen om een kort verhaal voor te dragen, geïnspireerd door de actualiteit. Elke werknacht na het journaal van 01:00 uur, op Radio 1. Na de uitzending vindt u het verhaal hier terug.
Opsluiten
Willem Bilderdijk steunt heel bescheiden met zijn elleboog op het in wit leder gebonden boekwerk van zijn collega Homerus. Ik stond te kijken naar dit portret, geschilderd door Charles Howard Hodges, het hangt in het Rijksmuseum, toen naast mij een vrouw tegen haar dochter opmerkte dat de figuur op het schilderij sprekend leek op Chriet Titulaer. Ik schoot in de lach, het klopte, de gelijkenis was treffend, alleen moest Bilderdijk het zonder dat salafistische baardje van Titulaer doen, al gaven zijn pronte bakkebaarden daar wel een aanzet toe. Ja, de vrouw had gelijk, maar ik kan nu nooit meer naar een afbeelding van Bilderdijk kijken, ik kan zelfs zijn náám niet meer horen, geen gedicht meer van hem lezen, zonder aan Chriet Titulaer te denken.
De NTR zond een documentaire uit over Astrid Roemer. Zo iemand zouden ze geen literaire prijs moet geven maar medicatie. Of gewoon meteen maar opsluiten in een inrichting, soms moet je de paranoia bevestigen om haar te ontkrachten. Overigens geldt het voor heel wat schrijvers dat je ze beter op kunt sluiten (Bilderdijk had last van ‘gonzingen in het hoofd’) en ik wil mezelf niet uitsluiten van die bewering. Soms droom ik ervan. Het moet heerlijk zijn, opgesloten worden.
Je nergens meer zorgen over maken, je kunt klagen over het eten, maar er kómt tenminste eten en je hoeft het niet zelf te bereiden. Je kunt klagen over de gesloten deur van de isolatiecel maar je hoeft niet bang te zijn voor inbrekers. Het kan pijnlijk zijn dat zoveel vrienden het nalaten om langs te komen, maar je weet dan tenminste wel dat zij je echte vrienden niet zijn.