Dinsdag 4 april 2017
Ze is meteen een persoon. Voor F en mij was ze er al toen ze nog in de baarmoeder zat, met naam en al, ze had zelfs een bijnaam, of liever: een codenaam. Maar voor anderen is ze er pas vanaf haar geboorte.

Nu ze zichtbaar is, worden haar meteen eigenschappen toegekend. De persoonlijkheid wordt van buitenaf geboetseerd. Ze heeft jouw neus, zegt iemand. Ze heeft F’s mond, zegt een ander. Die donkere bos haar, komt dat door jouw Marokkaanse roots? Nee, F had bij haar geboorte ook zo’n bos.

Maar ze is ook iemand die we nog moeten leren kennen. Iemand die zichzelf aan het bouwen is, zonder dat ze zich daarvoor hoeft in te spannen, en wij moeten haar raadsel ontrafelen, terwijl we het ondertussen óók zelf bedenken.

We mogen naar huis. Daar hangt kleding voor haar klaar die we uitzochten toen we haar nog niet kenden, er is zelfs een pakje dat we na de eerste echo kochten, toen we nog niet eens wisten of ze een meisje of jongen was. Maar we hadden wel al een idee van een kind, vaag nog, abstract. Het idee is inmiddels beeld geworden en je kunt het beeld aanraken. Ze is echt.