Zaterdag 8 april 2017
Mijn middelste zus komt naar de baby kijken, samen met haar vijftienjarige zoon. Ik herinner me hem als pasgeborene, als peuter, als kleuter. Nu vraag ik wat hij wil drinken en hij antwoordt: ‘Ik ben echt heel erg hard toe aan een kop sterke koffie.’

We praten over zijn literatuurlijst voor Nederlands, hij zegt dat hij het einde van Herman Kochs Het diner volslagen stompzinnig vond, en ik, ouwe lul, vraag me hardop af waarom ze die kinderen niet iets van Koch laten lezen dat wat dichter bij huis (of school) ligt, de man heeft nota bene Red ons, Maria Montanelli geschreven – prima toegangspoortje voor de onwillige middelbare scholier, herkenbaar, hilarisch.

Ik blijf me erover verbazen dat dit neefje, dat er ooit niet was, nu een jongeman is met wie je koffie kunt drinken, met wie je van gedachten kunt wisselen, over literatuur zelfs. Zo zal het met onze dochter ook gaan – wat is het verrekte moeilijk om me daar iets bij voor te stellen.