Donderdag 13 april 2017
F en ik hebben, verspreid over 2 uur, zo’n 13 minuten gekeken van een aflevering van Designated Survivor. Daarna hebben we het maar opgegeven. De dagen zijn hectisch door het kraambezoek, de avonden zijn hectisch door J’s onrust. Daardoor kan het een vreemdsoortige opluchting zijn om diep in de nacht of tegen het ochtendgloren wakker te zijn. Als ze gevoed en verschoond is, was ik wat spullen af, eet iets, poets mijn tanden en staar uit het raam naar de nachtelijke stad. Al die mensen achter de ramen van de gebouwen: ze missen het spektakel. Hun wereld staat urenlang stil, maar de mijne wervelt voort.

Ik constateer het niet per se van harte. Liever zou ik ook slapen, maar het heeft iets magisch om hier te staan en in de stilte mijn geluk te beseffen. Nog mooier is het als de zon begint op te komen. Ooit haatte ik dat moment. Ik maakte het alleen mee na wilde nachten en die zonsopkomst betekende dat zo’n nacht voorbij was, en daarom werd ik er weemoedig van. Nu is de zon, die een nieuwe dag aankondigt, een heraut van ongekende avonturen. Wat is het leven spannend, deze dagen. Het is een van de dingen die ik me absoluut niet had voorgesteld bij het ouderschap: dat het zo spannend zou zijn.