Vrijdag 14 april 2017
Ze is nooit helemaal hetzelfde. Vandaag was ze hoofdzakelijk ernstig. Een tikje huilerig in de middag, later sliep ze urenlang, we hoopten op een voorspoedige avond, misschien een keer vroeg naar bed. Maar vanaf ongeveer half negen werd ze opnieuw huilerig. Nu pas, om 23.45 uur, heb ik haar eindelijk stil en in bed gekregen.

De moeizame slaap begint sporen te trekken. ‘Vandaag ben ik er even helemaal klaar mee,’ was mijn openingszin vanmiddag rond lunchtijd, toen ik in joggingbroek en zweterig overhemd het kraambezoek kwam verwelkomen. Net uit bed. Ik rook mezelf stinken. Oksels, adem, alles. Mijn lijf deed pijn, de vermoeidheid als lijm op elke spier gesmeerd.

Er klaar mee. Niet met het meisje, wel met die verneukte nachtrust. Ik ben chagrijnig, prikkelbaar, doodop, en ik weet niet waar het vandaan komt, maar toch smelt ik vele malen per dag van vertedering of barst ik in lachen uit om een grappig geluidje of een nieuwe gezichtsuitdrukking of een hartverscheurende oogopslag of om het simpele feit, dat telkens opnieuw beseft moet worden: dat ze er is. Mooi systeem, die evolutie.