Zaterdag 15 april 2017
Vandaag voor het eerst een foto van haar op sociale media geplaatst: Instagram en Twitter. F postte de foto ook op haar Facebookpagina (zelf ben ik met Facebook gestopt, sinds twaalf zalige maanden). Zo’n foto met tekst, gedeeld met de wereld, is het geboortekaartje van de eenentwintigste eeuw.

Ik heb niet het idee dat we daarmee J’s privacy schenden, zo min als ik haar privacy schend met dit schrijven, denk ik, want ja, alle baby’s lijken nu eenmaal op elkaar. Ik wil maar zeggen: dat ze ’s nachts huilt omdat ze honger heeft, of dat ze poepluiers produceert – dat is allemaal geen unieke, intieme informatie. Maar er komt een dag dat ik mezelf daar toch eens over moet gaan bevragen. Wanneer? Vanaf wanneer heeft een mens recht op zoiets als privacy? Vanaf dag 1? Vanaf dag 100? 1000?

Dit alles hangt samen met de vraag: wat is de status van haar bewustzijn? Nee, ze begrijpt de wereld om haar heen nog niet – daar ben ik vrij zeker van. Maar ze is zich er wel van bewust, vaak. Bewustzijn in deze klomp cellen, die samen een klein mensje vormen, is: aandacht. Ze toont aandacht, ze toont soms zelfs begrip. Er is connectie van wezen tot wezen. Verrassing, schrik, onvrede of tevredenheid: tekenen van een menselijke geest, of een dierlijke geest die in rap tempo bezig is zich te ontwikkelen tot een menselijke.